Een Kippig Perspectief: De Blik van Twee Werelden

De scheiding tussen hun werelden is dun, slechts een hekwerk van kippengaas. Aan de ene kant staat Bella, een fabriekskip, haar bleke kam slap van vermoeidheid. Aan de andere kant scharrelt Floortje, een vrije-uitloopkip, haar veren glanzend in het zonlicht. Ze kijken naar elkaar, nieuwsgierig, misschien zelfs een beetje jaloers – maar op wie?

Bella’s Blik: De Verboden Wereld

Wat is dat? Een felgekleurd licht priemt door het gaas. Mijn ogen, gewend aan het zwakke schijnsel van tl-balken, knijpen samen. Daar, net buiten mijn bereik, fladdert Floortje. Ze schraapt met haar klauwen in de aarde, stof baadt haar veren. Ze zakt door haar poten en… rolt. In de modder! Mijn snavel zakt open. Waarom zou je jezelf expres vies maken?

Ze schudt zich uit, pluimpjes stof kringelen omhoog, en dan—dan pikt ze naar een sappige groene spriet. Wat een luxe. Mijn voer is altijd hetzelfde: korrels, eentonig en grijs, uit een metalen trog. Maar die spriet, die moet smaken als vrijheid.

Ik hoor haar kakelen, geen schor, monotoon geluid zoals wij in de hal, maar een vrije, melodieuze roep. Alsof ze gewoon iets wil zeggen. Wat zou ze zeggen? Over mij? Over ons?

Floortjes Blik: De Schaduwzijde

Achter het gaas zie ik haar staan: Bella, een hoopje veren in een zee van grauwheid. Haar snavel is stomp – ik herinner me vaag dat sommige kippen dat zo hebben, maar waarom? Haar blik is vreemd, intens, alsof ze iets zoekt dat ze niet begrijpt.

Ik schud mijn veren, genietend van de wind die tussen mijn vleugels waait. Zij heeft geen wind, alleen een luchtstroom uit metalen roosters. Haar kam is klein, bleek, alsof het zonlicht haar nooit heeft geraakt. Misschien heeft het dat ook niet.

Ze kijkt naar mijn gras, naar de worm die ik net uit de grond trek. Haar kop kantelt, haar ogen hongerig, maar niet alleen naar voedsel. Ze hunkert naar iets anders. Beweging? Ruimte? Lucht die geen geur draagt van honderden lichamen op elkaar gepropt?

Ik kakel. Ze schrikt. Haar wereld is stil, behalve het constante gezoem van machines en het kakelen van honderden kippen die ze niet kan zien. Hier in de zon, klinkt een kakel als een lied. Daarbinnen, als een echo zonder einde.

Een Spiegel van Veren

We kijken elkaar aan. Twee kippen, hetzelfde soort, maar werelden van elkaar verwijderd. Ik wil haar roepen, vertellen hoe het voelt om je vleugels uit te slaan zonder grenzen. Zij wil mij iets vertellen, misschien hoe het is om nooit te weten wat je mist, tot je het ziet.

Het gaas blijft tussen ons in.

Ik draai me om en spring op een tak. De wind ruist door mijn veren. Achter me blijft Bella staan, haar blik gevangen in een droom die ze nooit zal leven.